نویسنده: Kenneth Shepard, Ethan Gach, John Walker, and Carolyn Petit

آن را پخش کنید: PS5، سری Xbox

هدف فعلی: یکی دو خدا را بکش

حجاب مدت زیادی طول کشید تا من را قلاب کرد. در حدود دوازده ساعت اول، همه چیز برای من شبیه یک بازی ویدیویی و یک پارک موضوعی بود، و مناطق نسبتا کوچکی که در آن بودم بسیار خوب طراحی شده بودند، پر از انبارهای کوچکی از سکه ها و منابع برای یافتن من. من هرگز بیش از چند ثانیه بدون دریافت یک جایزه کوچک دوپامین سپری نکردم. و هنوز هم این مشکلات را دارد، که بدیهی است که با آشنا بودن ساختار، همیشه تشدید می‌شوند.»Mass Effect-2-اما آن را تخیلی بساز.” آنقدر سفت و سخت و کاملاً کنترل شده که گاهی اوقات بی روح به نظر می رسد. با این حال من آن را دوست داشتم مفهوم برخی از شخصیت های آن برای حفظ من کافی هستند، حتی اگر مدتی طول بکشد تا خود شخصیت ها آنقدر عمیق و پیچیده شوند که علاقه من را حفظ کند. منظور من، نو، چشم خصوصی خیالی و شورشی سیاسی است که از جادوی یخ استفاده می کند و از پروتز کوتوله برای جایگزینی پای راستش استفاده می کند؟ این راد مثل جهنم است!

و بله، اکنون که تعداد زیادی وجود دارد، زیاد بعد از ساعت‌ها بازی، در واقع احساس می‌کنم با این شخصیت‌ها و نه تنها پیش‌فرض‌هایشان، بلکه خطرات درگیری که با آن‌ها روبرو می‌شوند مرتبط هستم. (من فقط یک صحنه محاصره از Act 2 را بازی کردم که بسیار جالب بود و به من کمک کرد تا به من یادآوری کنم که فرار از الف خدایان واقعاً چه تهدید جدی هستند.) از برخی جهات، این واقعیت که هر عضو حزب نوعی مشکل دارد و برای حل آن نیاز به کمک دارد. بسیار ساختگی احساس می کند . اوه، من نمی‌توانم روی چیزی تمرکز کنم که تمام دنیا را تهدید می‌کند، اگر ابتدا به مشکل شخصی‌ام رسیدگی نکنیم! این، دوباره، فقط همه چیز است اثر بسیار جامع 2، به شکلی که به نظر من بسیار بدیهی و مصنوعی می آید. اما اگر تسلیم شدن در برابر آن ساختار به من اجازه می دهد که Nev را بهتر بشناسم، همینطور باشد. تو منو گرفتی، بازی تو منو گرفتی – کارولین بیتی